Bean Éireannach a bhí ar Thrá Bondi lena mac nóiméid roimh an lámhach 'fós ag crith'

Deir bean Éireannach, a bhí ar Thrá Bondi lena mac 11 bliana d'aois cúpla nóiméad sular thosaigh an lámhach marfach ag an deireadh seachtaine, go bhfuil sí “fós ag crith” ón méid a tharla.

Níl ach cúpla nóiméad siúil ón trá i dteach Michelle Doherty i Sydney. Chuala sí na hurchair ag bualadh amach ó bhalcóin a hárasáin agus gunnadóirí ag scaoileadh gan idirdhealú isteach i sluaite, ag marú 15 duine ar a laghad tráthnóna Dé Domhnaigh.

Tá cur síos déanta ag an bhfear 48 bliain d'aois as Gleann Gad, Co. Dhún na nGall, ar an radharc scanrúil a lean an lámhach mais is measa san Astráil le tríocha bliain.

“Bhí gach rud ag dul ar mire go hiomlán; bhí héileacaptair i ngach áit agus siréin agus póilíní i ngach áit.”

“Bhíomar ag cóisir Nollag ar an trá, déarfainn thart ar 200 méadar ón áit ar tharla sé.”

LÉIGH TUILLEADH | Bean scothaosta ina seachtóidí básaithe laethanta i ndiaidh timpiste déanach san oíche agus Gardaí ag lorg finnéithe

“Bhí mé díreach tar éis imeacht, agus teacht isteach chun roinnt bia a fháil dom féin agus do mo mhac Max, nuair a ghlaoigh athair Max i scaoll chun a fhiafraí an raibh muid ceart go leor. Dúirt sé go raibh lámhach ann.”

“Ní raibh mé in ann a chreidiúint, mar bhíomar díreach ann. D’oscail mé doras an bhalcóin, agus chuala mé na gunnaí ag bualadh timpeall orainn.”

“Bhí mé ag crith, bhí mé chomh mothúchánach agus chomh trína chéile. Ní tharlaíonn rud mar sin i Bondi. Mhothaíomar i gcónaí chomh sábháilte agus chomh socraithe anseo.”

Tá Michelle, a bhfuil cónaí uirthi san Astráil le hocht mbliana anuas, ag streachailt le teacht i ngleic leis na himeachtaí uafásacha.

“An lá ar fad bhí an tromchúis seo i mo chroí; an smaoineamh ar dhaoine neamhchiontacha gan arm á n-ionsaí mar sin. Bhí siad ag ceiliúradh féile agus ansin á lámhach gan rabhadh; is gníomh sceimhlitheoireachta é.”

“Is croíbhriste é do na teaghlaigh; is croíbhriste é do gach duine a chónaíonn i Bondi chomh maith, mar níl aon áit ann dó sin anseo. Tá gach duine sásta maireachtáil in áit shábháilte agus álainn, ach cuireann sé seo scamall dorcha orainn.”

“Tá na bóithre go léir fós dúnta den chuid is mó in aice leis an áit ina gcónaím, agus tá na tránna go léir dúnta. De ghnáth bíonn sé plódaithe le daoine, ach tá sé chomh folamh anois, agus mothaíonn sé an-uafásach agus an-ghruama.”

Ba chailín deich mbliana d'aois an t-íospartach ab óige den uafás, bliain amháin níos sine ná mac Michelle, Max. Tá sí an-bhuíoch gur shábháil sé an chuid is measa de, agus go bhfuil sé sábháilte agus slán.

“Nuair a bhí sé ag tarlú, buíochas le Dia bhí sé ag faire ar rud éigin, mar sin ní raibh mórán eolais aige faoi - agus níor inis mé aon rud dó go dtí go raibh mé á ullmhú don leaba. Dúirt mé leis gur tharla rud éigin an-dona ag an trá, agus bhí sé trína chéile.”

“Níor thuig sé é; bhí turraing air, agus bhí eagla mhór air go soiléir agus é ag dul a chodladh. Chuaigh mé isteach chun seiceáil air ar feadh na hoíche, mar bhí mé chomh faoiseamh agus chomh buíoch gur tháinig muid abhaile slán sábháilte agus go raibh muid fós le chéile.”

Tá glaonna ó chairde agus ó ghaolta imníocha faighte ag Michelle ó tharla an ionsaí sceimhlitheoireachta.

“Ghlaoigh mo mham láithreach, tá col ceathracha agam i mBirmingham freisin, agus chuaigh siad i dteagmháil liom láithreach – bhí mo ghuthán ag glaoch gan stad le daoine ag seiceáil isteach. Tá turraing ar gach duine, agus, tá, tá sé beagán róghar don bhaile, le bheith ionraic.”

“Is tús an tsamhraidh é anseo, agus is gnách go mbíonn sé plódaithe le turasóirí agus daoine ag baint taitnimh as an ngrian, ach anocht tá sé cosúil le baile taibhse. Bhí an aimsir liath tráthnóna inniu, rud a mheaitseáil an t-atmaisféar gruama.”